1978 Gorzów – 16 miejsce
1970 Zielona Góra – 12 miejsce
1973 Zielona Góra – srebrny medal
1977 Ostrów – brązowy medal
1983 Zielona Góra – 5 miejsce
1975 – 14 miejsce
1971 – 13 miejsce
1973 – 9 miejsce
1979 – brązowy medal
1980 – srebrny medal
Sezonów: 16
Meczów: 209
Biegów: 971
Punktów: 1647.5 +52
Średnia biegowa: 1.750 pkt/bieg
ur. 28 kwietnia 1950 w Miedzianej (zm. 8 lipca 1998), Polska
Podobnie jak jego młodszy brat Gerard swoją karierę rozpoczynał w Kolejarzu Opole. Charakteryzowało go to, że głównie na własnym torze notował świetne występy, natomiast na wyjazdach było nieco gorzej. Na początku kariery pełnił rolę zawodnika drugiej linii, jednak gdy karierę zakończył jedyny polski IMŚ Jerzy Szczakiel, Franciszek stał się jednym z kluczowych zawodników opolskiego klubu i przez lata wraz z Leonardem Rabą stanowił o sile miejscowego zespołu.
Starty na żużlowym torze rozpoczynał w roku 1970, kiedy to opolski Kolejarz wywalczył brązowy medal DMP i do sezonu 1985 wierny był barwom zespołu z Opola. Następnie po dwóch latach karencji (1986-1987) powrócił na tory jako reprezentant Śląska Świętochłowice w sezonie 1988. Był to ostatni sezon Franciszka na żużlowych torach.
Stach nieźle radził sobie w Memoriale im. Zbigniewa Raniszewskiego w 1973 roku, kiedy to zajął 7 miejsce. Udanie wystąpił również w Memoriale im. Alfreda Smoczyka w Lesznie, gdzie w 1976 roku zajął 5 miejsce, plasując się za czwórką Leszczynian – Zdzisławem Dobruckim, Bernardem Jąderem, Romanem Jankowskim oraz Mariuszem Okoniewskim. Stanął także na najniższym stopniu podium turnieju o Puchar Kibica, rozegranym na torze w Tarnowie w roku 1983, ulegając reprezentantowi gospodarzy Edwardowi Gawełczykowi i Jerzemu Kochmanowi ze Śląska Świętochłowice. Znalazł się również blisko podium w turnieju o Puchar Prezydenta Rudy Śląskiej w 1982 roku, plasując się ostatecznie na 4 miejscu tuż za Antonim Skupieniem, Pawłem Waloszkiem i Maciejem Fabiszakiem. Jednak jego życiowym sukcesem było z pewnością wywalczenie tytułu v-ce mistrza Polski juniorów w 1973 roku na torze w Zielonej Górze, kiedy przegrał jedynie z reprezentantem zielonogórskiego Falubazu – Zbigniewem Filipiakiem. Wraz z Leonardem Rabą sięgnął również po brązowy krążek MPPK w roku 1977 w Ostrowie, jednak jego wkład w końcowy sukces był minimalny, bowiem wywalczył zaledwie 4 punkty, przy 16 popularnego „Lonia„. Wraz z drużyną Kolejarza wywalczył także srebrny i brązowy medal Drużynowego Pucharu Polski w latach 1979 oraz 1980.
