Adam „Łabędź” Łabędzki
ur. 22 września 1972 w Kościanie, Polska
Jeden z czołowych polskich zawodników w ostatnich dziesięciu latach XX stulecia. Karierę zawodniczą rozpoczynał w roku 1989 w Leszczyńskiej Unii. Dwukrotnie stawał na podium Brązowego Kasku, a podczas finału Indywidualnych Mistrzostw Polski rozgrywanych w Warszawie w 1996 roku zajął drugą lokatę, ulegając jedynie Sławomirowi Drabikowi.
Słynął ze swoich niekonwencjonalnych zachowań oraz bardzo „ciętego” języka. Nieczęsto potrafił dogadać się z zarządem swojego pracodawcy i niemal w każdym przypadku odchodził z klubu w atmosferze skandalu. Prywatnie był jednak zupełnie innym człowiekiem. Podobnie jak startujący z nim we Wrocławiu Dariusz Śledź, posiadał własną stadninę koni w swoim rodzimym Kościanie. Do innych jego ważnych sukcesów należy również dodać zwycięstwo oraz drugie miejsce w Memoriale im. redaktora Jana Ciszewskiego na torze w Świętochłowicach w latach 1994-1995. Na drugim stopniu podium stanął także w Memoriale Rifa Saitgariejewa w Ostrowie Wlkp. w roku 1998, ulegając wówczas wychowankowi gorzowskiej Stali, późniejszemu zawodnikowi cyklu Speedway Grand Prix Krzysztofowi Cegielskiemu. Na podium stanął także w leszczyńskim Memoriale Alfreda Smoczyka w Lesznie, tradycyjnie zajmując drugie miejsce za Tomaszem Gollobem w 1995 roku. Trzykrotnie został wytypowany przez redaktorów „Tygodnika Żużlowego” do startu w spotkaniu „Północ-Południe”, za każdym razem reprezentując drużynę z Południa. Wygrać udało mi się Turniej o Puchar Burmistrza Rawicza w roku 1995, kiedy za plecami zostawił dwóch znakomitych leszczyńskich zawodników Romana Jankowskiego oraz Zenona Kasprzaka, który wówczas reprezentował pilską Polonię. Wywalczył również drugie miejsce w Pucharze FSO (później Daewoo) w Lesznie, w roku 1993. Tego samego roku zajął najniższe miejsce na podium w Memoriale im. Marcina Rożaka i Grzegorza Smolińskiego, rozgrywanym w Gnieźnie.
Do Opola trafił w 2000 roku z Ekstraligowego Wrocławia. Wystąpił tylko w sześciu spotkaniach, ale sezon zakończył ze średnią powyżej 2 punktów na bieg i zapewnił sobie kontrakt na kolejny sezon. Tym razem startował już regularnie i był jednym z liderów TŻ-u Opole. W 2002 roku przeniósł się do zespołu z Rawicza i znacznie obniżył loty. Po nieudanym sezonie zdecydował się na powrót do Opola i podpisał kontrakt z nowo powstałym KŻ Kolejarz Opole. Wystąpił jednak tylko w czterech spotkaniach, w których z bonusami wywalczył zaledwie 13 punktów. Po sezonie 2003 nie startował już na żużlowych torach.
Po zakończeniu kariery zawodniczej poświęcił się pasji motorowodniactwa, zostając Mistrzem Świata w klasie T-550 z roku 2006. W tej samej klasie wywalczył także Mistrzostwo Europy w roku 2005. W klasie S-550 wywalczył w Warszawie w 2006 roku brązowy medal Mistrzostw Europy. W sportach motorowodnych reprezentuje Austrię.
