brian karger

Sukcesy i medale

IMŚ:

1992 – XVI miejsce
1993 – rezerwowy
1999 – XVI miejsce
2000 – XXIV miejsce

DMŚ:

1989 – srebrny medal
1990 – brązowy medal
1991 – złoty medal
1992 – IV miejsce
1993 – srebrny medal
1995 – złoty medal
1998 – brązowy medal

MŚP:

1992 – V miejsce
1993 – brązowy medal

IMŚJ:

1986 – brązowy medal
1988 – brązowy medal

IM Danii:

1987 – brązowy medal
1992 – srebrny medal
1993 – brązowy medal
1995 – srebrny medal
1996 – złoty medal
1997 – srebrny medal
1998 – złoty medal
1999 – brązowy medal
2000 – złoty medal

DMP:

2000 – srebrny medal

Starty w Lidze Polskiej

  • Morawski (ZKŻ) Zielona Góra 1993-1994, 1996-1997
  • GKM Grudziądz 1998
  • TŻ Opole 1999
  • Polonia Piła 2000
  • RKM Rybnik 2001
  • Wybrzeże Gdańsk 2003-2004

Starty w Lidze Duńskiej

  • FMK Fredericia 1991,2004

Starty w Lidze Niemieckiej (RFN)

  • MSC Diedenbergen 1989,1991

Starty w Lidze Szwedzkiej

  • Bysarna Visby 1988-1991,1993-1994
  • VMS Elit Vetlanda 1995-1998
  • Kaparna Goeteborg 1999-2002

Starty w Lidze Brytyjskiej

  • Swindon Robins 1986-1991,1995-1998
  • Arena Essex Hammers 1991-1993
  • Belle Vue Aces 2000-2002

Statystyki w Opolu

Sezonów: 1
Meczów: 11
Biegów: 57
Punktów: 137 +2
Średnia biegowa: 2.439 pkt/bieg

Brian Karger

ur. 9 lutego 1967 w Horsans, Dania

Przygodę ze sportem żużlowym zaczął wieku szesnastu lat, gdy dla żużla zrezygnował z uprawianego od dzieciństwa motocrossu. Największe sukcesy indywidualne odnosił jeszcze jako junior. Zdobył, między innymi, dwa brązowe medale Indywidualnych Mistrzostw Świata Juniorów. Za pierwszym razem w Równem wyprzedzili go tylko Igor Marko i Tony Olsson. Za drugim razem, w Slanach, leasing Okazaki się Peter Nahlin i Henrik Gustafsson.

Będąc seniorem, największe sukcesy osiągał w drużynie. Siedem razy uczestniczył w finałach Drużynowych Mistrzostw Świata, z czego aż sześć skończył z medalem, a dwukrotnie był to złoty krążek. Trzeba jednak przyznać, że najczęściej był tylko uzupełnieniem składu, bądź jego najsłabszym punktem. Podobnie było w finałach Mistrzostw Świata Par, w których wystąpił dwukrotnie. Indywidualnie na arenie międzynarodowej nie błyszczał. W jednodniowym finale Indywidualnych Mistrzostw Świata wystartował tylko raz, zajmując ostatnie miejsce. Rok później był jeszcze rezerwowym i całe zawody obejrzał z parku maszyn. W cyklu Grand Prix natomiast pojawił się w 1999 roku i spędził w nim dwa sezony. Spisywał się słabo zajmując raczej odległe lokaty. W 2000 roku jego występy były katastrofalne. Ani razu nie udało mu się wówczas awansować do turnieju głównego, a zawody kończył już po dwóch lub trzech wyścigach.

Lepiej wiodło mu się na torach we własnym kraju. W latach 1996, 1998 i 2000 był indywidualnym mistrzem Danii. W 1989 roku wygrał bardzo prestiżowy turniej o Złotą Czekoladkę w duńskim Vojens. W pokonanym polu pozostawiając m.in. Jana O. Pedersena, Hansa Nielsena, Pera Jonssona czy Erika Gundersena. Z sukcesami startował także na torach długich i trawiastych.

W Polsce zadebiutował w zespole z Zielonej Góry i spędził w nim cztery sezony. W pozostałych drużynach nie startował dłużej niż jeden sezon. W 1999 roku trafił do TŻ-u Opole. Uzyskał wówczas najlepszą średnią w drużynie. Trzy spotkania kończył z kompletem punktów (w Zielonej Górze, a także w obu spotkaniach z Wandą Kraków). Ogólnie w 57 wyścigach odniósł 32 biegowe zwycięstwa.

Rok później jako zawodnik Polonii Piła wywalczył swój jedyny medal DMP – srebro. W połowie 2003 roku „odkurzyli” go działacze z Gdańska, a Brian odwdzięczył im się dobrą jazdą i choć zespołu nie udało się utrzymać w Ekstralidze to kontrakt z nim przedłużono na następny sezon. W Polsce startował także w drużynach z Grudziądza i Rybnika. Po zakończeniu kariery został tunerem. Obecnie przygotowuje sprzęt takim zawodnikom jak Nicki Pedersen, Hans Andersen czy Kenneth Bjerre. Żużlowe tradycje kontynuuje jego syn Peter.