Brian Karger
ur. 9 lutego 1967 w Horsans, Dania
Przygodę ze sportem żużlowym zaczął wieku szesnastu lat, gdy dla żużla zrezygnował z uprawianego od dzieciństwa motocrossu. Największe sukcesy indywidualne odnosił jeszcze jako junior. Zdobył, między innymi, dwa brązowe medale Indywidualnych Mistrzostw Świata Juniorów. Za pierwszym razem w Równem wyprzedzili go tylko Igor Marko i Tony Olsson. Za drugim razem, w Slanach, leasing Okazaki się Peter Nahlin i Henrik Gustafsson.
Będąc seniorem, największe sukcesy osiągał w drużynie. Siedem razy uczestniczył w finałach Drużynowych Mistrzostw Świata, z czego aż sześć skończył z medalem, a dwukrotnie był to złoty krążek. Trzeba jednak przyznać, że najczęściej był tylko uzupełnieniem składu, bądź jego najsłabszym punktem. Podobnie było w finałach Mistrzostw Świata Par, w których wystąpił dwukrotnie. Indywidualnie na arenie międzynarodowej nie błyszczał. W jednodniowym finale Indywidualnych Mistrzostw Świata wystartował tylko raz, zajmując ostatnie miejsce. Rok później był jeszcze rezerwowym i całe zawody obejrzał z parku maszyn. W cyklu Grand Prix natomiast pojawił się w 1999 roku i spędził w nim dwa sezony. Spisywał się słabo zajmując raczej odległe lokaty. W 2000 roku jego występy były katastrofalne. Ani razu nie udało mu się wówczas awansować do turnieju głównego, a zawody kończył już po dwóch lub trzech wyścigach.
Lepiej wiodło mu się na torach we własnym kraju. W latach 1996, 1998 i 2000 był indywidualnym mistrzem Danii. W 1989 roku wygrał bardzo prestiżowy turniej o Złotą Czekoladkę w duńskim Vojens. W pokonanym polu pozostawiając m.in. Jana O. Pedersena, Hansa Nielsena, Pera Jonssona czy Erika Gundersena. Z sukcesami startował także na torach długich i trawiastych.
W Polsce zadebiutował w zespole z Zielonej Góry i spędził w nim cztery sezony. W pozostałych drużynach nie startował dłużej niż jeden sezon. W 1999 roku trafił do TŻ-u Opole. Uzyskał wówczas najlepszą średnią w drużynie. Trzy spotkania kończył z kompletem punktów (w Zielonej Górze, a także w obu spotkaniach z Wandą Kraków). Ogólnie w 57 wyścigach odniósł 32 biegowe zwycięstwa.
Rok później jako zawodnik Polonii Piła wywalczył swój jedyny medal DMP – srebro. W połowie 2003 roku „odkurzyli” go działacze z Gdańska, a Brian odwdzięczył im się dobrą jazdą i choć zespołu nie udało się utrzymać w Ekstralidze to kontrakt z nim przedłużono na następny sezon. W Polsce startował także w drużynach z Grudziądza i Rybnika. Po zakończeniu kariery został tunerem. Obecnie przygotowuje sprzęt takim zawodnikom jak Nicki Pedersen, Hans Andersen czy Kenneth Bjerre. Żużlowe tradycje kontynuuje jego syn Peter.