KolejarzOpole.pl

DMP:

1993 – tytuł mistrzowski
1994 – tytuł mistrzowski

MIMP:

1983 – XII miejsce

Złoty Kask:

1989 – VIII miejsce

Srebrny Kask:

1983 – V miejsce

Brązowy Kask:

1981 – VIII miejsce

IPP:

1987 – rezerwowy
1988 – XIII miejsce

• Sparta Wrocław 1981-1983, 1986-1994
• GKM Grudziądz 1984-1985
• Cemwap Opole 1995

Sezonów: 1
Meczów: 11
Biegów: 48
Punktów: 72 +4
Średnia biegowa: 1.583 pkt/bieg

Henryk Piekarski

ur. 7 czerwca 1962 w Kątach, Polska

Wychowanek Sparty Wrocław i ulubienie tamtejszej publiczności. W swojej karierze doczekał się kilku przydomków, w tym miedzy innymi „Henka Piekarsson” czy „Pan Profesor”. Ten drugi „tytuł” kibice nadali mu za niezwykłą umiejętność przeprowadzania skutecznych ataków przy krawężniku.

W klubie z Wrocławia Piekarski spędził niemal całą swoją sportową karierę. Warto przy tym dodać, że rozpoczynał ją w czasach kiedy wrocławski klub tułał się po torach drugiej ligi. Piekarski mimo to był wierny klubowym barwom, by wreszcie na początku lat ’90-ch XX wieku sięgnąć z macierzystym klubem po najwyższe laury w krajowym żużlu.

Kariera Piekarskiego zaczęła się od bardzo pechowego debiutu, w meczu ze Stalą Rzeszów na Stadionie Olimpijskim 24 maja 1981 roku. Dziewiętnastoletni Piekarski wystartował tylko w jednym biegu, który zakończył… wpadnięciem w sprzęt kierownika startu ustawiony na murawie. Pechowy debiut nie zdeprymował jednak wychowanka Sparty i już w następnym meczu, na torze w Lublinie, był najskuteczniejszych żużlowcem swojego zespołu. Utalentowany zawodnik szybko stał się podstawowym juniorem wrocławskiego klubu.

W 1984 roku zmienił barwy klubowe przenosząc się do Grudziądza. Po dwóch przeciętnych sezonach powrócił jednak do macierzystego klubu. W 1987 roku po raz pierwszy w karierze zakończył ligowy sezon ze średnią powyżej dwóch punktów na bieg. Rola lidera zespołu wyraźnie mu odpowiadała, bo w kolejnych latach notował dalsze postępy. W 1988 roku jego średnia wyniosła nawet 2,4 pkt./bieg. Trzy lata późiej Sparta-Aspro z Piekarskim w składzie wreszcie opuściła najniższą klasę rozgrywkową. Piekarski startował co prawda rzadziej, ale wciąż punktował solidnie. Po awansie musiał pogodzić się z rolą „dżokera”, a regularnych startów szukał w drugoligowym zespole rezerw Sparty.

Rok po awansie, w 1993 roku, Sparta-Polsat Wrocław sięgnęła po tytuł Drużynowego Mistrza Polski, a Piekarski był ważną częścią mistrzowskiego zespołu. Wystąpił wówczas w nieal wszystkich spotkaniach i zakończył rozgrywki ze średnią 1,6 punktu na bieg. W kolejnym sezonie startował rzadziej, ale po zakończeniu zmagań odebrał swój drugi złoty medal Drużynowych Mistrzostw Polski.

Po zdobyciu drugiego tytułu mistrzowskiego, w 1994 roku, zdecydował się na drugą w karierze zmianę barw klubowych. W poszukiwaniu częstszych startów wybrał ofertę drugoligowego CemWap-u Opole. Na tle kolegów z najsłabszego wówczas zespołu w Polsce prezentował się dobrze. Sezon zakończył ze średnią 1,5 punktu na bieg. Po rocznej przygodzie z opolskim klubem zdecydował się zakończyć sportową karierę.

Do żużla powrócił po latach jako toromistrz w macierzystym klubie z Wrocławia.