1971 – XV miejsce (Goeteborg)
1973 – I miejsce (Chorzów)
1973 – czwarte miejsce
1974 – brązowy medal
1971 – I miejsce (wraz z Andrzejem Wyglendą)
1969 – Rybnik 5 miejsce
1970 – Gorzów 8 miejsce
1971 – Rybnik 2 miejsce
1976 – Gorzów 6 miejsce
1968 – Leszno 6 miejsce
1972 – Leszno 2 miejsce
1970 – 6 miejsce
1971 – 3 miejsce
1973 – 4 miejsce
1976 – 9 miejsce
1968 – 6 miejsce
1969 – 1 miejsce
Sezonów: 13
Meczów: 146
Biegów: 642
Punktów: 1300 +1
Średnia biegowa: 2.026 pkt/bieg
ur. 28 stycznia 1949 w Grudzicach, Polska
zm. 1 września 2020 w Opolu
Przez całą karierę żużlową związany z zespołem Kolejarza Opole. Sukcesy odnosił już w wieku juniorskim – w finale mistrzostw Polski zadebiutował w 1970 roku, zajmując ósme miejsce. Rok później w Rybniku zdobył srebrny medal IMP. Także w 1971 zajął trzecie miejsce w prestiżowym turnieju o Złoty Kask. Rok później, w 1972 w Lesznie, został młodzieżowym wicemistrzem Polski. Jako senior nie odnosił już większych sukcesów na krajowych torach, poza drugą lokatą w Pucharze ROW w 1974 w Rybniku oraz zdobyciem Łańcucha Herbowego w Ostrowie w 1975.
Znacznie większe sukcesy Szczakiel odnosił na arenie międzynarodowej. Już w 1971 roku awansował po raz pierwszy do finału IMŚ we Göteborgu. Wystąpił w finale także w 1973 roku na Stadionie Śląskim w Chorzowie. Start ten przyniósł mu największy sukces w karierze – niespodziewanie wraz z legendarnym nowozelandczykiem Ivanem Maugerem po 20. biegu mieli po 13 punktów. W biegu dodatkowym sędzia puścił taśmę wyjątkowo szybko i Mauger „zaspał na starcie”. Na drugim łuku drugiego okrążenia zbliżył się do Polaka i zaatakował go od wewnętrznej. Mauger upadł i pomimo iż leżał na torze (wokół niego znajdowało się kilka osób z obsługi techniczne), Szczakiel kontynuował bieg i objechał ostatnie dwa okrążenia. Po tych niecodziennych okolicznościach, przez kolejne 37 lat pozostawał jedynym Polakiem, który został indywidualnym mistrzem świata.
Ponadto Szczakiel odniósł sukces w mistrzostwach świata par – w 1971 roku wraz z Andrzejem Wyglendą zdobył złoty medal dla Polski. Kilkukrotnie reprezentował barwy Polski w finałach drużynowych mistrzostw świata, z czego raz (w 1974 roku) zdobył brązowy medal. W 1973 roku natomiast, Szczakiel był uczestnikiem Ligi Światowej.
Po zakończeniu kariery sportowej Szczakiel próbował swoich sił w roli trenera. Pojawiał się także w roli eksperta podczas żużlowych transmisji. Nadal często pojawiał się także na opolskim stadionie, nie tylko podczas oficjalnych zawodów, ale także treningów. Pierwszy polski mistrz świata zmarł 1 września 2020, po długiej chorobie.
W plebiscycie z okazji 50-lecia opolskiego sportu żużlowego Szczakiel bezapelacyjnie został wybrany na najwybitniejszego żużlowca w historii czarnego sportu w Opolu.
