sławomir drabik

Sukcesy i medale

IMŚ:

Wrocław 1992 -10 miejsce
(Cykl Grand Prix) 1997 -11 miejsce

DMŚ:

Didenbergen 1997 -złoty medal

IMŚJ:

Zielona Góra 1987 -12 miejsce

IME:

Slany 2003 -brązowy medal

MEP:

Terenzano 2007 -srebrny medal

DMP:

1996 – złoty medal (Częstochowa)
2004 – srebrny medal (Wrocław)
2005 – brązowy medal (Częstochowa)
2006 – srebrny medal (Częstochowa)
2007 – brązowy medal (Częstochowa)

IMP:

Toruń 1991 -złoty medal
Warszawa 1996 -złoty medal
Częstochowa 1997 -srebrny medal

MIMP:

Toruń 1986 -srebrny medal

MPPK:

Bydgoszcz 2006 -złoty medal

Złoty Kask:

1991 -złoty medal

Memoriał im.Alfreda Smoczyka w Lesznie:

2003 -zwycięstwo

Memoriał im.Edwarda Jancarza w Gorzowie Wielkopolskim:

1997 -3 miejsce

Memoriał im.Gerarda Stacha w Opolu:

2007 -1 miejsce

Starty w Lidze Polskiej

  • Włókniarz Częstochowa 1984-2000,2005-2010
  • Polonia Piła 2001
  • TŻ Opole 2002
  • WTS Wrocław 2003-2004
  • Unia Tarnów (wypożyczenie) 2008

Starty w Lidze Szwedzkiej

  • Vastervik Speedway
  • Bajen Speedway Sztokholm

Starty w Lidze Czeskiej

  • AK Slany 2006-2008 (DMC w 2006)

Starty w Lidze Brytyjskiej

  • Pool Pirates 1992 (brązowy medal DMWB)

Statystyki w Opolu

Sezonów: 1
Meczów: 17
Biegów: 88
Punktów: 182 +3
Średnia biegowa: 2.102 pkt/bieg

Sławomir „Slammer, Drabol” Drabik

ur. 6 lutego 1966 w Jaworze, Polska

Drabik to wychowanek częstochowskiego Włókniarza. Wielu kibiców i działaczy uważa go za najlepszego żużlowca w historii częstochowskiej drużyny. Z pewnością był to czołowy zawodnik naszego kraju w latach 90-tych.

Licencję żużlową uzyskał w 1984 roku na torze w Tarnowie. Zawsze charakteryzowała go niezwykle dynamiczna i efektownie wyglądająca sylwetka na motocyklu. W 1991 zdobył swój pierwszy tytuł indywidualnego Mistrza Polski. Drugie zwycięstwo, w 1996 roku, było wielkim zaskoczeniem, gdyż wcześniej, w 1995 roku doszło do nieprzyjemnego zdarzenia – kontrola policyjna i badania alkomatem wykazały obecność alkoholu we krwi zawodnika. Drabikowi zabrano prawo jazdy na dziesięć miesięcy, a był to wówczas niezbędny dokument do uprawiania sportu żużlowego. Niespodziewanie po tym okresie wrócił do znakomitej formy, co potwierdził tytułem Mistrza Polski. Po zwycięstwie powiedział w wywiadzie: „Tytuł dedykuje tym, którzy skazali mnie na zagładę, na radiowozy i tego typu rzeczy”.

Zawodnik słynął zresztą ze swoich wypowiedzi, które wielu kibiców wprowadzają w prawdziwy zachwyt, a innych drażnią. Słynne są jego opowieści o 99-letnim Don Pedro – mechaniku, który na co dzień pracuje w Państwowym Ośrodku Maszynowym; babci przygotowującej motory, czy o jogurtach z domieszka kwasu z akumulatora. Ciekawa jest tez jego kolejna wypowiedz po zdobyciu Indywidualnego Mistrza Polski w 1996 roku: „Jak będę świętować? Wypije pięć piw. Chociaż nie! Punktów było piętnaście to i piw będzie tyle samo„.

Sławomir Drabik to sportowiec, który bawił się żużlem – co podkreślał w swoich wypowiedziach. Oprócz dobrego poczucia humoru Drabik znany jest z organizowania imprez żużlowych, takich jak zawody żużlowe na lodowisku w Częstochowie w 2002 roku, czy też Puchar Gorących Serc – rozegrany na stadionie częstochowskim w celach charytatywnych.

Do Opola trafił w 2002 roku. Pozyskanie jednego z najlepszych polskich żużlowców, niedawnego stałego uczestnika cyklu Speedway Grand Prix, przez klub z zaplecza najwyższej klasy rozgrywkowej, było wówczas jednym z największych zaskoczeń transferowych w Polskiej Lidze. Początki w nowym klubie nie były jednak dla niego łatwe. Zawiódł bowiem w meczach wyjazdowym z Tarnowem i z Rybnikiem na opolskim torze. Z czasem „dogadał się” jednak z własnym sprzętem i jeździł na miarę oczekiwań. Niestety w decydujących momentach walki o utrzymanie się opolskiej drużyny w szeregach I ligi dopadła go kontuzja i nie mógł wspomóc swoich kolegów z drużyny w fazie play off oraz barażach z drugoligowcem z Warszawy.

Poza klubami z Opola i Częstochowy startował także w WTS-ie Wrocław, Unii Tarnów i Polonii Piła. Zdobył w sumie aż pięć medali Drużynowych Mistrzostw Polski. Triumfował także w Złotym Kasku i Mistrzostwach Polski Par Klubowych. Medale zdobywał także na arenie międzynarodowej. Jest Drużynowym Mistrzem Świata z Diedenbergen z 1997 roku. W tym samym roku startował jako stały uczestnik w cyklu Grand Prix. Ponadto zdobywał medale Indywidualnych Mistrzostw Europy i Mistrzostw Europy Par.

Żużlową karierę zakończył oficjalnie po sezonie 2010, choć jeszcze dwa lata później potrafił wygrać Galę Lodową na opolskim Toropolu. Obecnie wspiera karierę swojego niezwykle utalentowanego syna – Maksyma.