IMP:
1990 – XVI miejsce
MIMP:
1981 – tytuł mistrzowski
Złoty Kask:
1989 – VII miejsce
Srebrny Kask:
1981 – VI miejsce
Brązowy Kask:
1979 – XII miejsce
IPP:
1989 – XII miejsce
DPP:
1979 – brązowy medal
1980 – srebrny medal
1990 – XVI miejsce
1981 – tytuł mistrzowski
1989 – VII miejsce
1981 – VI miejsce
1979 – XII miejsce
1989 – XII miejsce
1979 – brązowy medal
1980 – srebrny medal
Sezonów: 17
Meczów: 209
Biegów: 918
Punktów: 1218.5 +116
Średnia biegowa: 1.454 pkt/bieg
ur. 3 marca 1958 w Gnieźnie (zm. 12 stycznia 2004), Polska
Na żużlu przez kilka lat startował jego ojciec Teodor, dużo bardziej znanym zawodnikiem był jednak jego wujek Andrzej. To właśnie wujek był dla młodego Stanisława sportowym wzorem i pod jego kierunkiem rozpoczął karierę w Unii Leszno. Tam jednak startował tylko w meczach towarzyskich i eliminacjach MDMP. W lidze zadebiutował dopiero po przenosinach do opolskiego Kolejarza, w którym został już do końca swojej kariery. Nie był liderem zespołu, ale dostarczał bardzo cenne punkty, często decydujące o końcowym zwycięstwie. Barwy Kolejarza reprezentował przez 17 sezonów. W 1990 roku, gdy opolanie startowali w drugiej lidze, uzyskał wysoką średnią biegową równą 2,206. Była to najwyższa średnia jaką udało mu się uzyskać.
Jego największym sukcesem było bez wątpienia wywalczenie złotego medalu w Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostwach Polski, kiedy to w barażowym biegu o złoto pokonał Marka Kępę. Wysoko był także, w tym samym roku w Srebrnym Kasku zajmując szóste miejsce. Jako senior nie odnosił już takich sukcesów. Do tych nielicznych można zaliczyć awans do finału IMP, niestety zakończył go na ostatniej pozycji oraz start w składającym się z dwóch turniejów finale Złotego Kasku, w którym zajął niezłą siódmą lokatę. Karierę zakończył w 1994 roku. W Opolu wiązano z nim duże nadzieje, w przyszłości miał zostać trenerem opolskiej drużyny. Niestety, nie doczekał tego, zmarł 12 stycznia 2004 roku.