stanisław tkocz

Sukcesy i medale

IMŚ:

1961 – XV miejsce
1966 – IX miejsce

DMŚ:

1961 – złoty medal
1963 – IV miejsce
1969 – złoty medal

IMP:

1956 – brązowy medal
1957 – IV miejsce
1958 – złoty medal
1959 – VIII miejsce
1961 – XIII miejsce
1963 – IV miejsce
1964 – IV miejsce
1965 – złoty medal
1966 – XVII (rezerwowy)
1967 – X miejsce
1968 – V miejsce
1969 – VII miejsce

Złoty Kask:

1961 – V miejsce
1962 – VIII miejsce
1963 – srebrny medal
1964 – VI miejsce
1965 – złoty medal
1966 – X miejsce
1967 – VIII miejsce
1968 – brązowy medal

DMP:

1956 – złoty medal
1957 – złoty medal
1958 – złoty medal
1959 – srebrny medal
1961 – srebrny medal
1962 – złoty medal
1963 – złoty medal
1964 – złoty medal
1965 – złoty medal
1966 – złoty medal
1967 – złoty medal
1968 – złoty medal
1969 – brązowy medal
1970 – złoty medal
1971 – brązowy medal

Starty w Lidze Polskiej

  • Górnik (ROW) Rybnik 1955-1971
  • Kolejarz Opole 1972

Statystyki w Opolu

Sezonów: 1
Meczów: 10
Biegów: 31
Punktów: 44 +4
Średnia biegowa: 1.548 pkt/bieg

Stanisław Tkocz

ur. 6 listopada 1936 w Rybniku, Polska

Jeden z najbardziej utytułowanych rybnickich żużlowców. Niemal całą karierę startował w barwach macierzystej drużyny. Jedenastokrotnie zdobywał z nią tytuł DMP. Za każdym razem odgrywając w zespole czołową rolę. W 1959 roku był drugim zawodnikiem ekstraklasy pod względem średniej biegopunktowej, równej 2,74. Dwa lata później był trzecim zawodnikiem ligi ze średnią na poziomie 2,71. Dopiero na ostatni sezon w karierze przeniósł się do opolskiego Kolejarza, wykręcając średnią równą 1,45.

Dwanaście razy uczestniczył w finałach IMP. Dwukrotnie wykorzystał atut własnego toru i sięgał po tytuł mistrza Polski, zawsze z kompletem punktów. Zdobył także brązowy medal tych rozgrywek, w czasach gdy mistrza wyłaniano w cyklu kilku turniejów. Dwa razy wystartował w finale IMŚ, oba te finały rozegrane zostały w Szwecji. W Malmo zajął przedostatnie miejsce, w Goeteborgu spisał się dużo lepiej, wygrał nawet jeden z wyścigów, zdobył siedem punktów, ale wystarczyło to jedynie na dziewiątą lokatę. Trzykrotnie reprezentował nasz kraj w finałach DMŚ, z czego dwukrotnie zdobywał złote medale. W 1961 roku we Wrocławiu był rezerwowym, na tor wyjechał dopiero w ostatniej serii startów, ale za to aż dwukrotnie. Zdobywając w nich cztery punkty przechylił szalę zwycięstwa. Polacy wyprzedzili o jeden punkt Szwedów i po raz pierwszy zostali najlepszą drużyną świata. Drugi złoty krążek zdobył w Rybniku. Na starcie pojawiał się wówczas pięciokrotnie, wywalczając cztery punkty. W 1963 roku wygrał Finał Kontynentalny rozgrywany we Wrocławiu. Sześciokrotnie występował w Finale Europejskim, który był ostatnim szczeblem eliminacji do finału IMŚ. Ośmiokrotnie brał udział w cyklach turniejów o Złoty Kask. Zawsze zajmując w nich wysokie lokaty, a raz wygrywając cykl. Zwyciężał też w wielu innych prestiżowych imprezach m.in. Criterium Asów, memoriale Tadeusza Kołeczka czy Pucharze ROW-u. Na żużlu startowali także jego młodsi bracia Andrzej i Jan. Żaden jednak nie osiągnął takich sukcesów jak starszy brat.