MŚP:
1988 – VIII miejsce
1991 – IV miejsce
IMŚJ:
1987 – V miejsce
1988 – VII miejsce
MŚ na długim torze:
1997 – tytuł mistrzowski
IM Niemiec:
1987 – tytuł mistrzowski
1988 – srebrny medal
1989 – brązowy medal
1990 – srebrny medal
1988 – VIII miejsce
1991 – IV miejsce
1987 – V miejsce
1988 – VII miejsce
1997 – tytuł mistrzowski
1987 – tytuł mistrzowski
1988 – srebrny medal
1989 – brązowy medal
1990 – srebrny medal
Sezonów: 1
Meczów: 1
Biegów: 5
Punktów: 10
Średnia biegowa: 2.000 pkt/bieg
ur. 26 czerwca 1969, Niemcy
W barwach Kolejarza pojechał tylko raz, ale za to w pamiętnym meczu ze Spartą Wrocław, w składzie której znajdowali się Chris Louis i Kelvin Tatum. Był, obok Zoltana Hajdu, jednym z dwóch pierwszych obcokrajowców, którzy wystąpili w opolskich barwach w oficjalnym spotkaniu. Spisał się dobrze, zdobywając dziesięć punktów. Po meczu jednak z rozbrajającą szczerością stwierdził, że Polska Liga chyba nie jest dla niego.
Był reprezentantem swojego kraju. Wraz z Gerdem Rissem wystąpił w finale Mistrzostw Świata Par w Bradford, ale spisał się w nim słabo, zdobywając tylko cztery punkty, przez co RFN zajął ósme, przedostatnie miejsce. Był również obecny podczas rozegranego trzy lata później finału MŚP w Poznaniu, pełnił wówczas jedynie rolę rezerwowego. Jego kolegom do medalu zabrakło zaś niewiele.
Największy sukces odniósł na długim torze, gdzie został mistrzem świata. W pokonanym polu pozostawił takich zawodników jak Steve Schofield, Egon Mueller czy Zdenek Schneiderwind. Był też mistrzem Niemiec na torze klasycznym. Otarł się o medalową pozycję w rozgrywkach o tytuł najlepszego juniora globu. Najpierw w 1987 roku w Zielonej Górze, niestety w barażu o drugie miejsce przyjechał na ostatnim miejscu, przez co został sklasyfikowany na piątym miejscu. Medale zdobywali wówczas Gary Havelock, Piotr Świst i dobrze znany w Opolu Sean Wilson. Dobrze spisał się także rok później w Slanach zajmując siódmą lokatę, mogło być lepiej gdyby nie defekt w jednym z wyścigów. Do medalu znów niewiele zabrakło.