Wojciech „Wojtula”Załuski
ur. 22 lutego 1963 w Opolu, Polska
Wychowanek opolskiego klubu. Żużlową licencję uzyskał w 1981 roku i niedługo po tym zadebiutował w lidze. Już w kolejnym sezonie regularnie pojawiał się w ligowym składzie Kolejarza. W 1983 roku awansował jako rezerwowy do finału IMŚJ w Lonigo. Prawdziwy wybuch jego talentu miał jednak miejsce rok później. W lidze po raz pierwszy uzyskał średnią biegową powyżej 2 punktów. Jak się zresztą okazało poniżej tej średniej nie zszedł aż do 1992 roku, będąc zdecydowanym liderem Kolejarza i czołowym zawodnikiem kraju.
Wróćmy jednak do tak udanego dla „Wojtuli” 1984 roku. Zdobył wówczas tytuł Młodzieżowego Mistrza Polski, zarówno indywidualnie jak i w parach wraz z Rolandem Wieczorkiem i Mieczysławem Drozdem. Zajął drugie miejsce w finale Srebrnego Kasku, który był swoistym rewanżem za finał MIMP. Wygrał również rozgrywany w Gorzowie półfinał IMŚ juniorów. W finale w angielskim Kings Lynn pojechał słabiej w efekcie zajmując jedynie piętnaste miejsce.
Na następne wielkie sukcesy czekał aż do 1989 roku. Najpierw wygrał niezwykle prestiżowy i mocno obsadzony Złoty Kask. Następnie czekał na niego finał IMP w Lesznie. Miał być w nim jedynie rezerwowym, ale szczęście uśmiechnęło się do „Wojtuli” i w finale wystąpił. Sprawił sporą niespodziankę wygrywając zawody i zostając Indywidualnym Mistrzem Polski. Do dziś pozostaje jedynym zawodnikiem Kolejarza, który sięgnął po ten tytuł.
W 1991 roku w Toruniu zdobył kolejny medal IMP, tym razem srebrny. Łącznie wystąpił w siedmiu finałach IMP. Reprezentował Polskę na arenie międzynarodowej. W 1990 roku wystąpił w finale Indywidualnego Pucharu Europy. Rok późnej, bez powodzenia, pojechał w poznańskim finale Mistrzostw Świata Par. Dwukrotnie w latach 1990 – 1991 był bliski wywalczenia awansu do finału IM Świata. W 1990 roku w Norden zajął ósme miejsce w finale Kontynentalnym, z którego czołowa piątka awansowała do finału światowego. W 1991 roku zajął dwunaste miejsce w półfinale światowym w Abensbergu, awans tym razem wywalczyła ósemka zawodników, a „Wojtula” był jedynym Polakiem który dotarł aż do półfinału.
W 1992 roku przeniósł się do Sparty Wrocław, z którą trzykrotnie zdobył tytuł najlepszej drużyny w kraju. Startował także przez 2 lata w gdańskim Wybrzeżu. Do Opola powrócił w 1999 roku i startował, z przerwą w roku 2000, aż do 2002 roku, po którym zakończył karierę. Ogółem barwy Kolejarza reprezentował przez 14 sezonów, zdobywając w tym czasie ponad 1700 ligowych punktów. W 2010 roku zajął drugie miejsce w Plebiscycie na najlepszych zawodników 50 – lecia żużla w Opolu. Na opolskim stadionie można go spotkać do dziś, niemal na każdych zawodach
